The story continues: vanuit Nairobi, Kenya

Voor wie zich verveelt, een lang verslag :)

Wat begon als 1 week R&R, is inmiddels uitgelopen tot een verblijf van inmiddels, geloof ik, 7 weken in Kenya (kben de tel kwijt geraakt). Tis bezonder hoe t is gelopen. Op de eerste dag van mijn veblijf aan de kust in 1 van drie Neptune hotels aan Diana beach werd ik ziek (pijnscheuten) en besloot de volgende ochtend naar t ziekenhuis te gaan. Een volledige check-up gehad, inclusief mijn eerste en waarschijnlijk laatste echo (niet met als doel om de eventuele aanwezigheid van de welgesteldheid van een baby nader te onderzoeken, haha). Conclusie: “mevrouw u bent volledig gezond” en werd weer naar ‘huis’ gestuurd. Mijn R&R half om half doorgebracht op pijnkillers, want goed voelde ik mij niet. De laatste nacht van mijn R&R, alvorens weer op t vliegtuig te stappen naar Nairobi (NI) voor een enkele overnachting aldaar in t teamhuis, om de volgende dag door te vliegen weer terug naar Juba, doorsta ik die nacht met oplopende pijn. Ik forceer mijzelf de volgende dag toch te reizen (liever eindigen in NI waar ik collega’s om me heen heb dan hier aan de kust). Aangekomen op t (iniminie) vluchthaventje, blijkt t vliegtuig met ruim een uur vertraagd. T wordt me allemaal (zichtbaar) teveel met als gevolg dat ze weigeren me aan boord te laten. Vele smeekbedes later, een telefoontje naar de dokter die mij eerder die week behandeld heeft (en immers kan bevestigen dat ik kerngezond ben), en t stoppen van mijn laatste energie in t doen voorkomen dat t okay met me gaat, laten ze me aan boord . . . . . Lang leve de turbulentie, dat dan nog even weer wel :).

Ik arriveer eind van de middag in NI en word naar het teamhuis gebracht, waar ik geweldig word opgevangen en waar als een ‘geluk bij een ongeluk’ de Medair Health Focal Point op doorreis aanwezig is. Na wat conclaaf, besluiten we even af te wachten en te zien wat de volgende morgen brengt. Die haal ik niet, en 3 uur ‘s nachts zijn we op weg naar t ziekenhuis waar ik word opgenomen. Na wat onderzoek blijk ik een ernstige bacteriele bloedinfectie te hebben opgelopen. De eerstvolgende ochtend in het ziekenhuis zie ik de voorpagina van de krant: “3 Neptune Hotels volledig tot as toe afgebrand, alle toeristen geevacueerd”. Gelukkig lig ik in het ziekenhuis, haha. Na 4 dagen in het ziekenhuis aan t infuus te hebben gelegen, mag ik verder herstellen in het teamhuis, onder voorbehoud dat ik nog 7 dagen rust neem aldaar en me 21 pillen per dag worden voorgeschreven!!! Er wordt goed voor me gezorgd en ik ben dankbaar dat ik t gered heb terug naar NI en niet aan de kust ge'strand' ben, haha (leuke woordspeling). Onder voorbehoud van mijn ‘fit to fly’, af te geven door mijn dokter tijdens een latere check-up, vraag ik NI office een ticket voor mij te reserveren naar Juba. Op dat moment geheel niet gedacht aan t feit dat mijn South-Sudan (SDS) visa wel eens verlopen zou kunnen zijn. Ja, dus!!! Ambassades werken hier niet harder dan nodig (en vr-zo gesloten), met als gevolg dat ik opnieuw vertraging oploop (stomme ik, maar niet t eerste waar ik aan gedacht heb terwijl ik in het ziekenhuis lag). Een week later, ontvang ik dan eindelijk mijn visa en boek mijn ticket voor de volgende dag. Gepakt en wel . . . . breekt die avond mijn kies af (geloof t of niet!). . . . Serieus!!! Ik skype mijn manager, als zijnde het een lolletje, aangezien ik geen pijn voel en ik in mijn optiek gewoon terug kan komen naar Juba . . . Zijn antwoord: geen sprake van, je gaat eerst naar de tandarts want t wordt iets minder een lolletje als je er hier terug in Juba last van gaat krijgen (er zijn namelijk geen tandartsten in Juba). Alsof t zo gepland is, is de volgende dag een public holiday in Kenya en geen tandarts die mij nog die avond (zodat ik de volgend dag toch nog kan vliegen) of die volgende dag helpen wil. Ik bel de NI contact persoon, om mijn ticket voor de derde keer te cancellen. Hij grapt of ik voor de ‘guiness book of records’ ga wat betreft flight cancellations. Een vriend die ik spreek op Skype grapt: “you have really exhausted all the possibilities of delaying your flight, except maybe that a war will break out in Juba and you are not allowed to fly back inn”.
Mmmmmm . . . . De dag na de public holiday bezoek ik de tandarts, loop weer naar huis en kom het teamhuis binnen, waar ik iedereen aantref in de woonkamer en een stemmige sfeer heerst. “Wat is er aan de hand?”, vraag ik. Nou, t antwoord is inmiddels bekend, en inderdaad: gevechten zijn uitgebroken in Juba (en voor de vierde keer wordt mijn ticket gecancelled). Meerdere malen, gedurende mijn verblijf in NI, hebben verschillende mensen tegen me gezegd: “God keeps you here for a reason, something is going to happen, you are not supposed to go back” . . . mmmm, geeft me rillingen.

Ik kan mijn nog herrineren dat ik na de derde inbraak(poging) dacht: “Nog 1 inbraak of poging tot, and I am out of here, ik ben hier niet voor gebouwd of tegen bestand”. And so it happened, want in de periode daarna (nog voor de gevechten uitbraken in Juba), arriveert onze Deputy Country Director in het teamhuis en weet mij te melden dat er tussentijds nog 3 pogingen tot inbraken geweest zijn, en nu dit. . . . .

Het team in Juba heeft zich, op t moment van uitbreken van de gevechten, terug getrokken in de veiligheidsbunker en gaat door angstige tijden. Alle lokale staff is eerder die dag, precies op tijd, naar huis gestuurd, net als de bewakers, om veilige(re) onderkomens te vinden. Er wordt heftig gevochten/geschoten in Juba en tevens rondom de muren van de compound en ook is er een poging gedaan om de bunker binnen te dringen. Dankzij (!) de inbraken, is onze compound echter des te beter voorbereid en op en top beveiligd, overal zijn camera’s aangebracht en t team heeft vanuit de bunker via camerabeelden zicht op wat er buiten/rondom de compound gebeurt. De bunker is tevens 'goed' bevoorraad met voedsel, d.w.z. bonen in blik, tonijn etc., en alsof t zo heeft moeten zijn, heeft de leverancier een half uur daarvoor voldoende water aangeleverd.
Een team van 4 staff members is vlak voor het hevig uitbreken van de gevechten nog onderweg in 1 van de landcruisers en rijden op dat moment een koe aan en worden ingerekend. Opnieuw een geluk bij een ongeluk, want de weg naar het politiebureau is rechtsaf, terwijl ze van plan waren rechtdoor te rijden en daarmee in een omgeving terecht gekomen zouden zijn waar al heftige vuurgevechen waren uitgebroken. De boete en de koe worden betaald en ze hebben vervolgens veilig onderdak weten te vinden in een UN Compound!

De gevechten beperken zich in eerste instantie tot Juba, maar helaas breken er ook gevechten uit in Leer (1 van onze veldlocaties). De staff aldaar was voorbereid en heeft tijdig de nodige maatregelen weten te treffen (maken van back-ups, deleten van bestanden, verbranden van al wat nodig is, t veilig onderbrengen van de landcruisers and equipment). Beetje jammer dat ze geen tijd meer zagen om de diesel met benzine te vermengen. Nog geen 10 minuten nadat ze de base hebben verlaten en een veilig onderkomen hebben weten te vinden (UN location) wordt de base in beslag genomen door locals and military. Enkele dagen later vindt evacuatie van de medewerkers naar NI plaats.

Dagen lang weten we niet hoe het vergaat met onze lokale staff (in Juba en Leer), maar gelukkig weten we ze gaandeweg allemaal te bereiken(of horen we via via hoe t met ze gaat) en Gods wonder dat ze allemaal ongedeerd en veilig zijn (wel met ieder hun eigen verhaal!).

Al die tijd breng ik door in NI, waar steeds meer Medair staff strand (terugkomend van verlof of overgebracht vanuit SDS/Juba). Ik voel me dankbaar, maar ook schuldig! Dankbaar dat mij dit bespaard is gebleven, want ik geloof niet dat ik (reeds) opgewassen zou zijn voor de ervaring die mijn collega’s hebben moeten doorstaan. Schuldig, omdat ik al die tijd “relaxed” heb doorgebracht in NI.

Wat overigens niet betekent dat wij hier in NI genoten hebben van de zon o.i.d. , maar daarentegen permanent paraat hebben gestaan, al t nieuws volgend, en voorbereidingen hebben getroffen om, voor zover mogelijk, achter gebleven staff in Juba/SDS te evacueren. Voor zover mogelijk, omdat transport vele beperkingen kende zo lang er geschoten werd rondom de compound en staff niet naar t vliegveld gebracht kon worden, de vluchthaven meerendeel van de tijd gesloten was, en charter companies niet werden toegestaan om South Sudan binnen te vliegen (en zonder toestemming t risico lopen om uit de lucht neergeschoten te worden).

Inmiddels 7 weken (?) in NI, waar we ons inmiddels gehuisvest hebben met een grote groep gestrande Medair medewerkers in ons teamhuis en extra afgehuurde appartementen complexen, en gedurende de dag het meerendeel zich begeeft naar het Medair NI Office en we trachten ‘remote’ ons werk door te zetten, niet wetend wat de toekomst brengen gaat. Tot voor een week hadden we de hoop op korte termijn terug te keren naar Juba (gebaseerd op het feit dat er niet langer gevochten werd in Juba/SDS, maar tegelijkertijd wetende dat deze hoop niet al te realistisch was, gezien t feit dat een oplossing nog niet voorhanden lijkt). Helaas, zijn er sinds de afgelopen dagen opnieuw gevechten uitgebroken (niet in Juba, maar in omstreken).

Hier in NI, proberen we er ‘t beste van te maken en facen we allemaal onze eigen professionele en persoonlijke challenges: het (opnieuw) vormen van een team en vinden van onze eigen rol (oppakken wat er te doen valt), het aansturen van je team op afstand (met beperking zoals t missen van je eigen laptop of toegang tot de server), je nutteloos voelen (op sommige momenten), het zijn van in afwachting op wat komen gaat, en/of daarin je eigen beslissing nemen (afwachten of wellicht t roer omgooien).

Ik persoonlijk heb een zware tijd gehad, maar inmiddels de motivatie en de drive weer gevonden om er ‘t beste van te maken (en zelfs t goede uit deze tijd te halen). Mede dank aan mijn manager die mij op gezette tijden heeft weten te overtuigen om te blijven. Ik voel zelf ook dat ik nog niet klaar ben hier (ondanks of dankzij de situatie) en ervaar deze periode (inmiddels) als een geweldige ‘learning curve’. Ik hoop over enige tijd terug te keren naar Juba, waar een team op mij wacht en ik een job heb om af te maken. Ook ervaar ik deze periode (niet in eerste instantie, maar inmiddels) als een geweldige zelfverrijking (op in het bijzonder persoonlijk vlak). Ik ben dankbaar te mogen werken binnen een organisatie als Medair met een fantastisch team van mensen. Ieder individu an sich, stuk voor stuk persoonlijkheden!, maar wat allen gemeen hebben is t doorzettingsvermogen, de devotie, de openheid en vriendelijkheid, de tolerantie, t goede zien in anderen, en t hebben van een goed hart. Ik heb t niet over mezelf, al doe ik mijn best dit waardig te zijn (waarbij de mensen om me heen zeker een goede stimulans zijn). Een omgeving waarin hard gewerkt wordt (of althans de wil daartoe is, gezien de omstandigheden), maar waarin je ook mens mag zijn (niet te vergeten dat we in een situatie/omgeving leven, zij t hier in NI of in Juba, waarin werk en prive moeilijk te scheiden zijn, en t bijvoorbeeld normaal is dat je je manager ‘s morgens vroeg in pyjama tegenkomt) en we allemaal onze ups and downs kennen en ‘t verbergen daarvan niet altijd geheel mogelijk is.

Kortom, om een heel lang verhaal nou niet echt kort te maken (in dit geval), het is een uitdagende tijd, een slechte én goede tijd, waarin ik concluderend kan zeggen dat ‘t goed met me gaat, een tijd waarin ik op zijn minst of ten volle, kan zeggen: “IK LEEF”!!!

Vanuit Nairobi, een warme groet, daar waar de temperatuur zo langzamerhand steeds aangenamer wordt, en laat dat een voorbode zijn voor wat de toekomst brengen gaat (en/of bepaald wordt door hoe we deze zelf ervaren), daarbij in het bijzonder hopende op betere tijden voor de mensen in South Sudan!

Een lieve groet van mij, Hester