Dat had ik niet van tevoren moeten weten!

Had ik het namelijk van tevoren geweten dan had ik het nameijk nooit gedaan, want het is werkelijkwaar fysiek het zwaartste geweest wat ik ooit heb gedaan! Wat?! De vierdaagse 43 kilometer lange incatrail lopen! Wat een inmens zware tocht!

Dag 1
Ik word om half 6 opgehaald bij mijn hostel. Slecht geslapen dus dat begint goed, maar ach de eerste dag schijnt relatief het makkelijkst te zijn en dan slapen we toch de volgende nacht weer bij! In beide gevallen: vergeet het maar! Niks makkelijk dag 1, 13 kilometer de berg op wandelen om na ongeveer 7 uur aan te komen in het eerste kamp op 3000 meter hoogte! Eén klein biertje lekker in het zonnetje (en echt één dit keer)om het te vieren, maar al snel koelt het af en wordt het pikkedonker. Er is geen douche, geen warm water, geen electriciteit, dus er zit eigenlijk maar één ding op en das, na nog wel eerst een heerlijke maaltijd te hebben genuttigd, het mandje in. Maar echt lekker slapen op een matras van één cm dikte zit er niet echt in. En het is erg koud en het blijft, ondanks 3 truien en 2 slaapzakken, nog steeds koud!

Dag 2
Dit schijnt de zwaarste dag te worden. Half 6 worden we wakker gemaakt. Weer niet al te best geslapen :-). Voor onze tent staat een klein bakje met koud water en een stukje zeep. We krijgen 20 minuten om ons buiten in de kou te wassen, onze spullen weer in te pakken etc. Om 10 voor zes staat het ontbijt klaar, waarna we stip om 6 uur vertrekken om te beginnen aan een loodzware dag! 16 kilometer alleen maar bergopwaarts over 2 hoge passen met als hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk) de top van Warmi Wañusca op 4200 meter. Bij het bereiken van de top ben ik kapot. Het applaus dat je ontvangt van de mensen die reeds boven zijn, maakt een hoop goed! Nog nooit in mijn leven heb ik fysiek zoiets zwaars gedaan! En ik hoop het ook nooit weer te hoeven doen, Maar ik heb het wel gedaan en gehaald en de voldoening is op dat moment groot! En het uitzicht is werkelijkwaar adembenemend, met zicht op met sneeuw overdekte bergtoppen en het regenwoud. Vervolgens nog 2 uur alleen maar naar beneden, geen lekker wandelpad (het zou te mooi zijn), maar uitsluitend stenen/treden. Enerzijds een verademing, maar tegelijkertijd ook killing voor je knieen en enkels. Redelijk op tijd zijn we gelukkig die middag bij het kamp. Het is echter op deze hoogte erg koud en ook hier is geen warm water of electriciteit. Bovendien kun je hier ook niks kopen. Kortom, direct na het eten (de maaltijden waren heerlijk overigens) het mandje in en omdat ik inmiddels doodop ben, doe ik gelukkig ook nog een oog dicht.

Dag 3
De volgende dag worden we weer om 5:30 uur wakker gemaakt. Mijn hele lichaam doet pijn. Van het lopen, maar ook van het slapen op de (min of meer) grond. In het bijzonder mijn knieen vinden het mooi geweest en de eertse stappen vallen me behoorlijk zwaar. Maar het idee dat ik de zwaarste dag heb overleefd en dat ik nog maar 1 nacht op de grond hoef te slapen doet wonderen. Bovendien wordt ons verteld dat het laatste kamp over een douche beschikt met warm water en dat er zelfs een kleine barretje is. Deze mededeling maakt dat ik voldoende motivatie heb om ook deze dag te gaan doorkomen. Daar komt nog eens bij dat deze derde dag relatief makkelijk schijnt te zijn, want behalve wandelen gaan we vandaag ook nog eens een aantal goed bewaard gebleven ruïnes bezoeken! En de dag blijkt inderdaad –relatief- makelijk, maar na 3 dagen lopen ben ik toch ontzettend blij dat we eind van de middag aankomen in kamp 3. Ik ben zo blij en opgelucht dat het er bijna opzit dat ik mezelf na een heerlijke warme douche trakteer op toch een aantal peruaanse biertjes en uiteindelijk ¨pas¨ om 22 uur in mijn tentje lig. Ach denk ik, de volgende dag is immers de laatste dag en we hoeven nog maar zo´n 2 uur te lopen dus die overleef ik hoe dan ook wel! Van deze beredenering heb ik de volgende toch enigzins spijt, want ik voel me behoorlijk slecht als we de volgende dag al om 4:00 uur wakker gemaakt worden! We moeten namelijk op tijd bij de laatste controlepost zijn, om vervolgens op tijd in Machu Picchu te zijn en tot slot op tijd de trein naar Cuzco te halen. De toch 2 uur stevige wandeling valt me (eigen schuld, dikke bult) behoorlijk zwaar, maar goed na 2 uur afzien komen we aan in de bijzondere, letterlijk en figuurlijk schemerachtige stad Machu Picchu. Waarbij ik allereerst overvallen wordt door een gevoel van ¨Jeuh, ik heb het gehaald!!!¨ Ik voel me slecht, vies, doodmoe, alles doet pijn maar ik ben zo blij en zo opgelucht! Ik heb het gehaald! Ik heb het gehaald! I did it! Been there, done it, got the t-shirt! Maar hierna nooit maar dan ook noooooit weer!

Desalnietemin, bijzonder om in Machu Picchu stad rond te lopen. Ik had van tevoren veel van de verschillende verhalen gelezen die er zijn over de Inca´s en hun wereld en om dan nu hier te zijn en rond te lopen, geeft een heel apart gevoel. Voor deze weblog gaat t een beetje te ver om hier nu verder over uit te wijden, maar mocht je je eens vervelen, zeker interessant om hier eens iets over te lezen.

Ennieweej, na een lange laatste dag komen we om 9 uur ´s avonds eindelijk aan in Cuzco. Ik haal mijn backpack op uit mijn vorige hostel en ga op zoek naar een kwalitatief beter hostel (één waarbij meer dan een lullig straaltje lauw water uit de douchekop komt), want dat heb ik wel verdiend! De volgende dag wil ik mijn busticket voor Puno gaan kopen (mijn volgende stop), maar dat zit er dus even niet in, want de busmaatschappijen staken. Een treinticket is relatief zo duur (bus is ongeveer 10 dollar, treinkaartje 220 dollar) dat ik besluit een paar daagjes langer in Cuzco te blijven en dan maar gewoon even lekker uit te rusten! Ach ja, het kan erger!

Tot zover maar jullie horen weer van me!

Beso Hester

Ps Tamara, goede reis naar Nederland en weekend in Lima was prima ;-)!