Een dag om nooit te vergeten!

Beste allemaal,

Inmiddels alweer een maand in KL en alles gaat goed hier. En hoewel ik de kinderen in Paya zal missen, ben ik blij me op mijn werk hier in KL te kunnen focussen en niet ook nog steeds met één been in Paya te staan. Maar wel vertrokken met een geweldige klapper: de excursie met alle studentjes naar Kuala Lumpur. Het was geweldig, overweldigend, een dag om nooit meer te vergeten :-)!

De vrijdagavond na mijn werk afgereisd naar Paya met onder meer mijn beide voormalige trainees en nog een wat andere collega’s, als zijnde begeleiders van de excursie. Die avond in Paya tot 2 uur ’s nachts doorgewerkt om de laatste voorbereidingen te treffen (groepen indelen, badges maken etc.) om de volgende ochtend alweer om 5 uur gewekt te worden. Kortom, fris en fruitig opgestaan, zeg maar, maar zó vol adrenaline dat die paar uurtjes slaap mij niet konden deren. Rond een uurtje of 6 open ik de deuren van het centrum (de Balai Raya). Het is nog pikdonker, maar voor mij uitkijkend zie ik op enige afstand overal de kinderen al als schimmen, maar ietwat lichtgevend, vanwege hun felgekleurde SOLS t-shirts, muisstil zitten te wachten :-). Dan arriveren de twee grote tourbussen die met hun felle koplampen het halve dorp verlichten en ook het halve dorp op de been brengt. De Balai Raya verandert even in een crisiscentrum: de kinderen toespreken, toewijzen aan hun groepsleider, het verdelen van de badges, het afweren van de ouders die trachten ook een plekje in de bus te bemachtigen. Tien minuten later dan gepland (7:10 uur) vertrekken we dan echt, op weg naar allereerst Segambut (het SOLS Youth Development Centre in KL).

De busrit was al een belevenis op zich, aangezien alles wat ze zagen nieuw voor ze was. Achterom kijkend vanuit mijn stoel voorin de bus, zie ik de kinderen vastgeplakt tegen de ramen, wisselend van de ene kant van de bus naar de andere kant, om maar niets te hoeven missen: een trein komt voorbij rijden op een boven gelegen rails, we rijden met de bus over een viaduct en door een tunnel, en nog zóveel meer. Na anderhalf uur in de bus, stoppen we voor een plaspauze. Na enige tijd loop ik het damestoilet in om te kijken waar de dames blijven. De paniek is uitgebroken: de kranen gaan niet meer uit en hoe harder ze het proberen – lees: ze met hun handen voor de sensor gestuurde kranen heen en weer lopen te zwaaien – hoe meer water er uitkomt. Hahahaha, LOL!!!

Eenmaal weer in de bus, komen we een half uur later aan in Segambut, waar we warm verwelkomd worden door de coördinator aldaar en de studenten. Ze hebben een actief en enerverend programma voorbereid: de coördinator start with een ‘motivational lecture’, daarna volgen workshops in kleinere groepen o.l.v. de studenten, we zingen liedjes, spelen games (motivation, confidence etc.) en we eindigen het ochtendprogramma met het gezamenlijk nuttigen van een, door de studenten klaargemaakte, lunch.

Dan is het tijd om te gaan en we vervolgen onze weg naar Putra Jaya (governmental city of Malaysia). We maken eerst een stop bij het ‘International Convention Centre’. Ze zijn onder de indruk van het gebouw, maar de roltrappen binnen vinden ze nog indrukwekkender :-). Op en neer, op en neer. Na enige tijd komt een bewaker naar mij toe en zegt tegen mij dat de kinderen van de roltrappen af moeten. Ik vertel de beste man dat dit Orang Asli kinderen zijn en dat ze nog nooit eerder een roltrap hebben gezien. De man reageert vol verbazing en zegt: “Really?”, gaat vervolgens zelf genietend staan kijken en laat de kinderen spelen :-).

Maar goed, na enige tijd moeten we toch weer verder en nadat we de kinderen eindelijk van de roltrappen hebben afgekregen (en enkelen van de massagestoelen die ze ook hebben weten te vinden in het gebouw), starten we onze rondtour door Putrajaya. We zien onder meer het Millenium Monument, de Iron Mosque, we rijden langs de Prime Minister’s residence en maken een stop bij de Prime Minister’s Office voor een groepsfoto en gaan naar binnen in de tegenovergelegen Putra Mosque. Ik voel de rillingen over mijn lijf, wanneer we binnen staan met zo’n enorme groep kinderen/jong volwassenen, terwijl er een doodse stilte heerst en de kinderen vol verwondering naar het plafond staan te staren. Ik ben de enige die bijna de stilte verbreekt, vanwege de blijdschap die ik in mijn lichaam voel en de vreugde die haast uit mijn mond ontsnapt.

Eenmaal weer buiten, zijn de kinderen zo uitgelaten, zo blij en zo wild enthousiast over alles wat ze gezien hebben :-). Maar we moeten verder, want de klapper op de vuurpijl komt nog. We vervolgen onze weg, richting de KLCC park en de Twin Towers, maar niet zonder eerst een propere maaltijd genuttigd te hebben in de MacDonalds :-)! Heb je ooit ruim 70 Happy Meals, 70 coca cola’s en 70 ijsjes besteld bij de MacDonalds. Nou, ik kan je vertellen, dat is aanrader om te doen. Gelukkig had de enorme lading enthousiaste kinderen ook een positieve uitwerking op de medewerkers (die weliswaar van tevoren geïnformeerd waren, maar toch) en de overige bezoekers.

Met de lege kartonnen Happy Meal dozen (want die wilden ze mee) in de ene hand en de furbies (het cadeautje in de Happy Meal) in de andere hand stappen we weer in de bus. Op weg naar KL zien we de Twin Towers al in de verte opdoemen en met dat deze groter worden, worden de kinderen ook meer uitgelaten. We worden voor de deur afgezet en lopen om de Towers heen, langs de prachtige etalages met kleding en blinkende sieraden van de Dolce and Gabana’s en de Jean Paul Gaultier’s naar het KLCC Parc, waar we precies op tijd aankomen voor de show met gekleurde fonteinen die daar elke avond gegeven wordt. De kinderen vinden het overweldigend!!! Na enige tijd alles bewonderd te hebben: de Twin Towers, de fonteinen, de andere prachtig verlichte gebouwen én de nodige fotosessies, lopen we (mede om veiligheidsredenen) in één lange rij, hand in hand, weer terug naar de bus. Dat was een geweldig gezicht en spontaan begonnen de kinderen met z’n allen het lied 'Thank you God for guiding us' (Maleisisch volkslied, maar dan op SOLS tekst) te zingen. Het was emotioneel en hartverwarmend en werkte aanstekelijk op de andere aanwezigen in het park. Mensen begonnen naar ons te wijzen, te glimlachen en foto’s te maken :-). In het oorspronkelijk plan van de excursie, had ik nog in gedachten om een flashmob te organiseren met alle kids in het park voor de Twin Towers, maar vanwege tijdgebrek en het feit dat ik zelf niet meer in Paya was om het één en ander voor te bereiden, is dat idee komen te vervallen, maar deze spontane actie gaf enigszins een vergelijkbaar effect :-)!

Terug in de bus, weer op weg naar Paya, had ik verwacht dat de kinderen doodmoe in slaap zouden vallen, maar het tegenovergestelde blijkt waar. De Karaoke wordt opgezet en tot aan Paya toe hebben de kinderen uit volle borst meegezongen :-)!

Kortom, het was een fantastische dag, één van de beste dagen van mijn leven en een geweldig afscheid van Paya. Maar bovenal, omdat ik denk dat we geslaagd zijn in onze missie: de kinderen een indruk te geven van de wereld buiten hun village en hen te laten zien welke andere mogelijkheden ze hebben in hun leven, anders dan het worden van rubbertapper, een arbeider op de palmolie velden of in de houtfabriek. Ik denk echt dat deze dag ze geïnspireerd heeft ten aanzien van de keuzes in hun verdere leven – en met regelmaat zullen ze aan deze dag herinnerd worden, aangezien in iedere vorm van media hier in Malaysia de beelden van Putrajaya en de Twin Towers dagelijks te zien zijn.

Ik mis mijn studentjes, maar ’t zal mij niet verbazen als ik ze op een dag weer ergens tegenkom, werkend voor SOLS, of ergens hoog in de Twin Towers of in Putrajaya :-)!

Liefs van mij,

Hester