Een eerste bericht uit Zuid Sudan

Beste allemaal,

Afgelopen zondagavond vertrokken, geescorteerd door mijn zus, haar man en mijn neefje en nichtje :). Ze blijven me oneindig lang uitzwaaien, wat heel fijn is, maar t vertrek er ook niet gemakkelijker op maakt. Weer een jaar weg, en dit keer naar best wel een uitdagende bestemming.

Ik vind door de douane gaan altijd een naar moment: het grensgebied is altijd vaag, geen strakke scheidslijn en veelal aangegeven met een halfbakken bordje (waarop ditmaal staat: Kiss and Go). Eenmaal de vage lijn te zijn gepasseerd, kun je vaak nog lange tijd terug kijken (wachtende in de rij voor de handbaggage clearance) naar de mensen die je achter je laat, of dus al achter je hebt gelaten. Ik pleit voor douanes waarbij ze op een strakke scheidslijn deuren plaatsen die automatisch open en dichtgaan en voorzien zijn van ondoorzichtig glas! Gewoon gaan en klaar, en niet terug kijken, haha.

Vanaf het moment van inchecken t/m aankomst, doen zich verschillende situaties voor, waarbij ik me afvraag of dit tekens zijn die willen zeggen: “Hester, zou je dit nu wel doen?”, haha.
Allereerst wordt mijn ruimbagage niet geaccepteerd door het supersonische moderne volautomatische KLM systeem. Ik krijg een melding dat er iets mis is met mijn baggage, terwijl ik zeker weet dat mijn bagage niet meer dan het aantal toegestane kilo's bevat. Ik word geacht mij te melden bij de handmatige service/incheckbalie. Fout van het systeem wordt mij door de vrouw vanachter de balie verteld . . . dat dan weer wel. Later, bij het overhandigen van mijn boarding pass, word ik door de betreffende man verzocht uit de rij te stappen en te wachten tot ze mij roepen . . . okay . . . Nadat iedereen al door de sluis is, word ik verzocht naar de (lang leve de) servicebalie te gaan. “Dus u gaat naar Zuid Sudan, wat gaat u daar doen, hoe lang blijft u?" en meer verhoor. Alles blijkt okay en ik mag gewoon aan boord. Eenmaal zittende op mijn plek in t vliegtuig, wordt mijn naam omgeroepen terwijl ik tegelijkertijd 3 medewerkers in een wat stevige pas op mij af zie komen . . . “Bent u mevrouw Sanderman, kunt u zich identificeren?”. Ik: “Eh, jahah dat kan ik”. Zij: "Okay, volgens ons systeem zou u niet aan boord zijn, maar zo te zien bent u er wel, goede vlucht”.

Okay, tijd om te ontspannen. Slapen gaat mij in een vliegtuig nooit te best af, maar rond 1 uur (‘s nachts) weet ik wat in te dommelen, waarna de maatschappij het blijkbaar noodzakelijk acht om alle passagiers om 3 uur te wekken, voor ontbijt! Voor wat? Ontbijt ja, om 3 uur ‘s nachts! Ik weet van het bestaan van brunch, dat ook zoiets ondefinieerbaars is, maar ik heb nog nooit gehoord van een 3 uur ‘s nachtse maaltijd. What the . . ., laat me slapen, maar nee. De lichten worden vol aangedaan, tijd om (serieus???) wakker te worden. We landen om 5 uur op Nairobi (tussenstop) en ik ren min of meer naar mijn doorvlucht naar Juba. Aangekomen in Juba, lijkt alles voorspoedig te verlopen tot dat ik bij de uitgang kom. “Waar is uw bagagefoucher”? What the . . , omdat ik steeds ben omgeleid, heb ik die dus mooi niet ontvangen . . . Nadat ik details heb moeten geven over wat zich in mijn koffer bevindt, en nadat deze is opengemaakt om dit daadwerkelijk te checken (en jeuh, t klopt), mag ik het vliegveld verlaten. De chauffeur van Medair die mij op komt halen, spot mij meteen, nog voordat ik mijn Medair cap heb weten op te zetten. Super enthousiast begroet hij mij en heet mij van haaarte welkom (hij wetende dat ik zijn nieuwe baas wordt, maar ikke dat nog niet helemaal beseffende op dat moment, haha).
Rond 9 uur komen we aan bij Medair's Compound, 10 minuten later ben ik aan t werk :), haha. Nog zonder mijn baggage te hebben uitgeladen of mijn kamer/bed te hebben gezien. ‘s Avond om 9 uur zit mijn eerste dag erop, haha. Blijkbaar geen tijd om te verliezen, omdat mijn voorganger over 2,5 dag vertrekt. Later die week, lees ik een e-mail verzonden vanuit HR gericht aan mijn linemanager/team: “Beste allemaal, laten we leren van eerdere lessen en Hester na aankomst een paar uur rust gunnen. We weten vanuit het verleden dat mensen anders halverwege de week opgebrand zijn”. Haha, mmmmm, geen commentaar :)! Ook de volgende dag wordt een dag van ruim 10 uur, aangezien ik die avond nog overdracht krijg van de basemanager die ik geacht wordt de komende 10 dagen achter te vangen, in verband met zijn afwezigheid. Jaaa’s leuk!

Tis nu zaterdagavond en ik zit met mijn laptop aan een barretje :) en had even behoeften om de compound te verlaten. 6 werkdagen achter de rug (ma t/m zaterdag) en zeker een werkweek van 50 uur gedraaid. Ik weet even niet zo goed hoe ik me voel. Inwerken is altijd vermoeiend. Tel daarbovenop de 800 e-mails die mijn voorganger in haar inbox heeft achter gelaten, de complete andere wereld waar ik van de ene op de andere dag in terecht ben gekomen en de enorme hitte hier (35 graden, maar gevoelstemperatuur die vele malen hoger ligt). Gelukkig hebben we airco in het kantoor en in onze kamers, maar toch voelt het na een dag werken of je drie dagen door de woestijn gelopen hebt. Een verkoelende douche daarna zit er niet echt in, aangezien het water lauwwarm is én zout. Liters hairconditioner meegenomen, maar ja als je dat vervolgens weer uitspoelt met zout water, is dat effect ook een beetje weg, haha.

Desondanks ben ik dankbaar dat ik hier mag zijn en dat, ook al heb ik Nepal moeten verlaten (en niet echt afscheid heb kunnen nemen), ben ik blij dat Medair zo snel een nieuwe opdracht voor me gevonden heeft. De overgang en het contrast zijn alleen groot. Bij aankomst in Nepal voelde ik me als een vis in het water, en hier merk ik dat ik echt even tijd nodig heb om mijn plekje te vinden en me aan te passen aan de omstandigheden. Ik voel me als een puzzelstukje dat van de ene in de andere doos is gegooid, maar toch geacht wordt van deze nieuwe puzzel deel uit te maken. Ik voel me een beetje zweven boven de werkelijkheid, als in een verwarrende droom, zelf niet volledig overtuigd van mijn fysieke aanwezigheid. Het feit echter dat ik links en rechts van mij wordt opgemerkt door andere aanwezigen, bewijst dat ik hier wel degelijk ben.

De plek waar ik ben, is prachtig, met uitzicht op de Nijl. Op de kaders staan tal van mango bomen die hun vruchten op de grond en in het water laten vallen. In het water zijn tal van kinderen/mensen aan t spelen en zich aan t wassen. De shampoo vloeit rijkelijk :). Er heerst een extreem ontspannen sfeer hier: sereniteit, pracht en rust (in schril contrast met de situatie van het land). Stilte, maar toch ook weer niet. Er zijn tal van mensen hier aanwezig, maar t lijkt wel alsof er geen geluid uit ze komt. De muziek daarentegen dringt goed tot me door: nummers die ik allemaal ken, uit de jaren 80, maar gegoten in een Afrikaans jasje :)! De geuren van shisha’s (waterpijp) maken het plaatje compleet. En even ebt mijn ontheemde gevoel weg en ervaar ik een enorm gevoel van tevredenheid en dankbaarheid, en weet ik dat t goed komt.

Lang gaat deze avond echter niet duren, want uit veiligheidsredenen, worden we geacht voor 9 uur binnen de muren van de compound aanwezig te zijn. De compound bestaat uit een redelijk groot terrein met twee gebouwen, één dienende als kantoor en de andere als verblijf voor de internationals. De compound is omgeven door betonnen muren, voorzien van inbraak preventief staaldraad en onder 24/7 toezicht van bewakers en onze waakhond. Nu had ik in eerste instantie wat twijfels over onze waakhond, haha, aangezien t nu niet echt een spierbundel betreft en t eerste wat hij deed toen ik hem ontmoette, was mijn tenen likken :), maar hij schijnt toch echt waaks te zijn en wel degelijk te weten wie er niet geacht worden om binnen te komen. Whiskey heettie, als de W van Whiskey in het radio alphabet, waarmee hier alles gespeld wordt. In het begin even wennen: niet de H van Hester of voor mijn part Holland, haha, maar van Hotel. Veelal ga ik dus ook door onder Hotel Sierra (mijn voorletters), ipv Hester.

Tijd om op te breken. De chauffeur komt me zo halen. Het is een eerste zware week geweest, en mijn emoties gaan alle kanten op. Ik heb figuurlijk echt even de tijd nodig om te landen. Ontheemd, maar tegelijkertijd ook dankbaar. Het werk dat ik heb mogen doen in Nepal en nu in Zuid Sudan is t werk dat ik altijd geambieerd heb en werken voor Medair en met de mensen van Medair, is steeds weer als een warm bad. Ik voel me welkom en ik weet dat ik vanuit de juiste gemoedstoestand hier een geweldige tijd kan gaan hebben en mijn (kleine) bijdrage kan leveren. Ik ben weliswaar nog niet in het veld geweest, maar het is inmiddels al wel goed tot me doorgedrongen dat de nood en de behoefte aan hulp hier enorm groot is. Ik ervaar ook de waardering en dankbaarheid (verbaal en non-verbaal) van de bevolking dat we (waarmee ik alle relief werkers bedoel) hier zijn.

Ik hoop dan ook dat ik snel in staat ben me aan deze nieuwe omstandigheden aan te passen, de kracht weet te vinden om mijn eigen behoeftes opzij te zetten en kan gaan doen waarvoor ik hier ben en/of wil zijn. . .

Time to go now, ETA SL (expected time of arrival. Sierra Lima/security level) 9 pm, haha, ik leer t wel :)!

Heel veel liefs van mij,

Hester