Een tweede bericht uit Zuid-Sudan

Beste allemaal,

Inmiddels 3,5 maand in Zuid-Sudan en ruim 3 maanden geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven, gewoonweg door gebrek aan tijd en omdat ik even de motivatie niet kon vinden. Werken in Zuid-Sudan is uitdagend in vele opzichten (op professioneel en persoonlijk vlak). In mijn laatste blog schreef ik: “Ik weet niet zo goed hoe ik me voelen moet”, en in bepaalde mate heb ik dat nog steeds.

Mijn baan, als zijnde Transport manager, bevalt erg goed. Het is een gekkenhuis :), maar dat is tegelijkertijd wat ik er zo leuk aan vind. Lange, zware dagen (waar ik toegegeven zelf deels debet aan ben) en de helft van de tijd ben ik bezig anderen achter te vangen; me inmiddels ook de rollen van Flight officer, Fleet officer en Base manager eigen gemaakt. Ik werk met een fantastisch team en kan t goed vinden met mijn manager (een voormalig legerofficier :)) die zich op gezette tijden laat gelden (ook om mij tegen mezelf te beschermen). Maak ik te lange dagen, dan komt hij t kantoor binnen gestormd en beveelt: “En nu d’eruit!”, terwijl hij op datzelfde moment doodleuk de electriciteit uitschakelt en mij geen andere keus laat. “Ja, maar” . . . Of als t een dag tegenzit en/of ik zichtbaar overloop, me even weer met beide benen op de grond zet en dingen in perspectief plaatst: “Bad day? Well, we all have bad days, tomorrow is another day” of, “Welcome to Juba (greins) :)!”.

Inmiddels onder zijn toeziend oog, ook mijn Medair Zuid Sudanees rijbewijs gehaald, een voorwaarde als zijnde Transport manager. Wat zoveel omvat als de basis 4W/landcruiser mechanics te leren en het afleggen van een driving test. De driving test was een ‘pleasante’ ervaring. ‘s Morgensvroeg 6:15 uur. Knock, knock op mijn deur: “Hester wake up, it has been raining a lot and the roads are really bad, so I want you to do your driving test now! See you up front in 15 minutes”. Mmmm, okay (gaaaap). Eenmaal onderweg, zie ik hem glimlachen vanwege een grote modderpoel die zich voor ons opdoemt: “Stop the car at the edge of that big mud pool. Now drive up to the middle and get yourself stuck as much as you can”. Nice :)! “Are you stuck, are you really really really stuck?” “Eh, huhn huuuhn huuuuuuuuhn, Yes!!!”. “Good! Now, get yourself out!”. :)! Wanneer we aan het eind van de rit het terrein van de compound weer oprijden, krijg ik een applaus van de drivers (blijkbaar ingegeven door de hoeveelheid modder op de auto), en blijkbaar ook een teken is dat ik geslaagd ben :)!

Wat ik zwaar vind aan het leven in South Sudan, is dat mijn leven zich veelal binnen vier muren afspeelt. Overigens valt er buiten de vier muren ook niet veel te beleven, nog los van het feit dat wij sowieso om veiligheidsredenen voor 9 uur binnen moeten zijn. Het land is redelijk in somberheid gehuld: droog en dor, je ziet nauwelijks groen of bloemen, je hoort nauwelijks vogels of muziek (daarentegen wel 24 uur per dag het geluid van generators). Toegegeven, de luchten en zonsondergangen zijn de meest spectaculaire die ik ooit heb gezien. Conflict of geen conflict, de hemel gaat zijn eigen gang :)!

Ook qua veiligheid voel ik me (binnen de vier muren) niet altijd even op mijn gemak. Hoewel onze compound goed beveiligd is (prikkeldraad, guards, waakhond, camera’s, veiligheidsbunker en panic buttons in elke kamer), hebben we inmiddels één inbraak gehad en 3 gewapende pogingen tot. Ik slaap veelal goed, maar ik merk wel dat ik alerter ben geworden op geluiden die ik hoor. Ook wordt er met enige regelmaat geschoten rondom de muren van onze compound.

Waar ik ook mee worstel, is het zijn van relief worker in een land als Zuid Sudan. Het is een heel ander verhaal wanneer je werkt als relief werker in een land (zoals bijvoorbeeld Nepal) dat getroffen is door een natuurramp, waar de mensen geen enkele schuld hebben aan wat hen is overkomen, waar je het gevoel hebt dankbaar werk te doen en concreet kunt bijdragen aan de verbetering van de situatie van het land. Dan wanneer je werkt in een land als Zuid Sudan, waar al decennia lang - een door mensen veroorzaakt en in stand gehouden – conflict gaande is, en alle hulp ten spijt, een verbetering in de situatie van het land verre van zichtbaar is.

Al sinds 1955 (met een pauze van 1972 tot 1983) is het land (voormalig Republiek Sudan) in oorlog, wat in juli 2011 tot de afsplitsing en onafhankelijkheid leidde van Zuid Soedan (nu het jongste land ter wereld). Met de onafhankelijkheid waren de problemen echter niet opgelost. Nog steeds zijn Zuid-Sudan en het noordelijke Sudan in conflict over de exacte grens tussen beide landen en sinds 2013 heerst in Zuid Sudan een burgeroorlog tussen verschillende etnische groepen (als gevolg van een machtsstrijd tussen president Salva Kiir die zijn plaatsvervanger Riek Machar beschuldigde van het voorbereiden van een staatsgreep). In februari 2015 werd een vredesakkoord getekend, maar dit akkoord werd al snel geschonden en opnieuw braken gevechten uit. De burgeroorlog heeft geleid tot onvoorstelbare gruwelijkheden en geweldadigheden (mishandelingen, verkrachtingen, moorden, ontvoeringen, kannibalisme): 50.000 tot 100.000 mensen zijn sinds 2013 gedood, ruim 2 miljoen mensen zijn uit hun huizen verdreven en op de vlucht geslagen, waaronder enkele honderdduizenden naar buurlanden, miljoenen worden met honger bedreigd en/of kinderen lopen ernstig risico te sterven aan ondervoeding. Als gevolg van alle vernielingen en daarmee toegangen tot onder meer (schoon) water, sanitaire- and hygiene- faciliteiten, zijn mensen zeer ontvankelijk voor het krijgen van ziektes, zoals Cholera. Steeds minder kinderen gaan naar school en de nieuwe generatie groeit op in een wereld waarin begrippen als geweld, wantrouwen en angst ingebed zijn.

Tjah . . . momenteel ben ik even op R&R (rest and relaxation) in Kenya. Een week aan de kust van Kenya doorgebracht en momenteel nog even aan t vertoeven in het Medair teamhuis in Nairobi. Over enkele dagen vlieg ik terug naar Juba, met gemengde gevoelens . . . De komende periode word ik geacht wat vaker het veld in te gaan. Ik hoop dat ik - door de hulpverlening van dichtbij mee te maken - de overtuiging en energie weet te vinden om mijn werk hier te kunnen blijven doen.

Liefs van mij,

Hester