Paya goes in Business!

Pfff . . . weet nog even niet hoe ik me voelen moet, na zojuist (ofwel, op het moment van schrijven) tweedehands ingezamelde kleding onder de mensen hier in Paya te hebben uitgedeeld. Bij het uitpakken en netjes klaarleggen, ergerde ik me zwaar aan wat sommige mensen afstaan. Uiteraard waardeer ik het ten zeerste wanneer mensen de moeite nemen om kleren te doneren/naar kledingcontainers brengen, maar sommige dingen waren zo vies en zo kapot, dat ik er verdrietig van werd dat er mensen zijn die dergelijke kleding – ik zou haast zeggen ‘durven’ – afstaan. Maar vervolgens maakte het me nog verdrietiger dat bij het uitdelen óók deze kleding gretig aftrek vond. Kun je je voorstellen, de blijdschap op iemands gezicht bij het bemachtigen van bijvoorbeeld een vieze gore kapotte blouse met onuitwasbare vlekken? Gelukkig was het merendeel van de kleding in goede staat en ik denk dat ik nog nooit in mijn leven zulke- en zoveel blije en dankbare gezichten heb gezien. Ik zit hier nu in mijn eentje beduusd voor me uit te staren in een ruimte die opeens heel leeg voelt, nadat er zojuist een wervelwind doorheen is geraasd, even niet wetende hoe ik me moet voelen. Ik voel een brok in mijn keel, ik voel me blij, ik voel me gelukkig, maar ook verdrietig. Zeker, dat ik nu meer tweedehands kleding in ga zamelen, maar hoe blij ze er ook mee mogen zijn, voortaan ga ik de kleding echt eerst beter selecteren en de, in mijn optiek, bijna mensonwaardige kledingstukken, zullen ze via mij echt niet meer krijgen. Desalniettemin, gooi je (acceptabele) tweedehands kleding dus niet weg en neem de moeite om ze in een kledingcontainer te droppen. Geloof me, je doet er je medemens een enorm plezier mee!!! Overigens, bijgevoegd een foto van een groepje studenten die al in een eerder stadium een setje heeft gekregen.

Goed, vrolijkere onderwerpen! Het gaat goed met mij. Behalve dan dat mijn toilet/douche (lees: gat in de grond), al twee weken volledig verstopt is (vraag me niet hoe ik mijn behoeften nu doe en waarom het zo lang moet duren voordat het wordt opgelost) en we hebben sinds twee dagen geen (stromend) water meer (ook niet in nabijgelegen dorpen). Maar goed, afgezien daarvan, gaat het goed met mij en na mijn laatste berichtgeving over niet wetende hoe verder te moeten, maar tevens met hernieuwde energie te zijn terug gekeerd naar Paya, zijn dingen in een sneltreinvaart de goede kant op gegaan! Wellicht heeft de bevolking enige tijd nodig gehad om aan mij te wennen en/of zijn ze blij met de dingen die in het dorp gebeuren, maar ik voel me de laatste tijd meer gewaardeerd (en vice versa als gevolg). Dagelijks krijg ik van alle kanten fruit en onverwachte maaltijden (via de kinderen of ze komen het zelf brengen). Of laatst kreeg ik zo’n buis met snoepjes, echter wel driekwart leeg tegen de tijd dat ze ‘m bij mij afleverde (haha). Ook wordt er meer toenadering gezocht, in plaats van alleen maar vriendelijk terug te groeten of te zwaaien, word ik tegenwoordig regelmatig uitgenodigd om er even bij te komen zitten en/of doen ze hun uiterste best iets in het Engels tegen me te zeggen (en ik uiteraard mijn uiterste best iets in het Bahasa te zeggen). Wanneer ik nu door het dorp loop, voel ik me soms net de Koningin. Overal om me heen: “ Teacher, teacher”, zwaai, zwaai, “ teacher, where you go?”, “ teacher, Friday movie?”, “ teacher, workshop?”. Afgelopen donderdag, kwam een groepje studenten mij halen voor een verjaardagsfeestje en bleek ik absoluut de eregast. Al voelde het ongemakkelijk wanneer je als eerste en enige drie (drie!!!) maaltijden krijgt en je vervolgens door alle aanwezigen nauwlettend in de gaten gehouden wordt of het eten mij wel bevalt. Na twee maaltijden netjes voor de helft te hebben opgegeten en ik redelijk vol zit, overhandig ik mijn derde maaltijd aan de oudste vrouw van het dorp met een beweging makende naar de aanwezigen dat ik het echt heerlijk vond, maar nu toch echt overvol zit. Ze neemt het gelukkig vriendelijk en dankbaar aan en dan krijgt ook de rest van de aanwezigen een (lees: één) maaltijd.

Verder, vorige week zaterdag een zogenaamde ‘Gotong Royong’ georganiseerd, aangekondigd in de maandelijkse nieuwsbrief die Paya tegenwoordig rijk is :-), zie bijgaande foto, met daarin onder meer activiteiten die op stapel staan of andere zaken, zoals de oproep voor het hebben van deze Goyong Rotong, wat zoiets inhoudt als een oproep voor het hebben van een onderhoudsdag (maaien gras, vuil opruimen/verbranden en/of andere dingen die gedaan moeten worden). In dit geval een oproep ten behoeve van het onderhoud/behoud van 'ons' community centre. Toch handig dat de school niet langer ‘school’ heet, maar ‘community centre’ en ik daarmee de bewoners meer op hun geweten kan aanspreken om te komen helpen (ik kan het immers niet alleen en heb bovendien de materialen niet). Ik was erg benieuwd of er mensen zouden komen, maar al ruim voordat mijn wekker die ochtend afgaat word ik al gewekt door het geluid van grasmaaiers. Naar buiten kijkend zie ik reeds enkele mensen hard aan het werk en nog geen uur later, heeft zich een aardige groep verzameld. Gegroet, kennis gemaakt of gecommuniceerd wordt er niet. Als vanzelf gaat een ieder hard aan het werk en weet een ieder wat te moeten doen. Ook de kinderen komen en hebben zich prima vermaakt met het schoonspuiten van de tegels (en/of elkaar :-). De allerkleinsten nodig ik binnen uit om met het speelgoed en de knuffels te komen spelen. Daarbij opnieuw een momentje dat ik even overvallen wordt door tegenstrijdige emoties. Aangekomen bij de kast met knuffels en boekjes, blijven ze onhandig met grote ogen staan kijken naar de kast, niet goed wetende wat te moeten doen. De keuze is erg beperkt, maar relatief toch wat veel van het goede, wanneer je thuis geen speelgoed hebt. Mmmm, idee voor een workshop, speelgoed maken?! Ik geef ze iets in handen en stralend houden ze het enige tijd voor zich vast . . . zonder er iets mee te doen. . . “Hoe doe je dat? Spelen?” Desalniettemin, een topdag gehad en net zo plotseling als dat ze er die ochtend allemaal waren, zijn ze later die middag ook allemaal weer verdwenen. Terwijl ik nog hard aan het werk ben en even over mijn schouder kijk, zie ik opeens niemand meer, op twee van mijn studenten na. Ik vraag me af of ik iets verkeerd gedaan heb: is het eten en drinken ze niet bevallen, konden ze mijn grapjes en/of koetjes en kalfjes-praatjes die ik toch trachtte te maken, niet zo waarderen? Dit alles schijnt, aldus de twee studenten, niet het geval te zijn, maar de gewone gang van zaken. Oké. “Dank jullie wel dan maar”, ook al horen jullie me niet meer. . . rubriekje in de volgende nieuwsbrief dan maar.

Sorry, ik wil er niet een te lang verhaal van maken, maar twee dingen moet ik nog even kwijt. Allereerst heb ik de laatste tijd (in het bijzonder de laatste twee weken) een behoorlijke toestroom van nieuwe studentjes. Niet dat ik dat van tevoren weet hoor. Nee, ze komen gewoon. Zodanig dat het me werktechnisch een beetje over de ‘slippers’ begint te lopen. Aangezien mijn trainee vertrokken is, geef ik nu alle klassen zelf les en houd ik (te) weinig tijd over voor andere zaken. Best leuk hoor een beetje lesgeven, maar het is niet echt mijn ding en/of als zodanig de bedoeling. Daarom nu toch maar met enige urgentie een aanvraag gedaan voor een nieuwe assistent(e) en zoals het er nu naar uitziet, komt deze volgende week (maar dat kan ook nog weer tien keer veranderen hoor. We zijn in Maleisië).

Tot slot, dit bericht heet niet voor niets: Paya gaat naar de beurs! Oh nee, das overdreven :-), maar Paya gaat wel in business :-)! Nou ja, dat valt ook nog te bezien, maar de opstart is een feit. Met grote dank aan mijn vriendin Stefanie die met het creatieve idee is gekomen! Ere wie ere toekomt! Afgelopen zaterdag een craftworkshop gehouden, waarbij we van badmatten tal van producten gemaakt hebben. “Badmatten???” “Ja, badmatten!” Tjah, ik moest wat bedenken en laat ik dat spul hier nu bij één enkele winkelier (op rollen) tegenkomen en relatief goedkoop kunnen bemachtigen (tevens redelijk af kunnen dingen, gezien de hoeveelheid die ik kocht en onder het mom van dat we toekomstige zakenpartners gaan worden). In aanloop naar de workshop me toch afvragend: “Zouden ze me gaan uitlachen?” “Niet handig, om mijn net wat opgebouwde imago weer kwijt te raken.” Maar goed, geen weg terug, we gaan ervoor. En het bleek een succes! Ze waren niet meer naar huis te slaan en hadden zelfs niet eens door dat het buiten dreigde te gaan regenen en onweren, zo verdiept waren ze in het maken van hun tassen, phonecovers, kussens, placemats en noem maar op. Pas als ik ze erop attendeer (wetende dat ze echt niet blij gaan zijn wanneer ze in de regen terug moeten), haastten ze zich naar huis. Met een groepje vrouwen, ga ik binnenkort aan de slag om meer producten te maken en dan kijken in hoeverre ik/wij ze we(e)t(en) te verkopen. We’ll see, maar ik heb er een goed gevoel over. Bijgaand twee foto’s: de eerste, showmodellen die ik zelf gemaakt heb en de tweede met (naast kinderen) het groepje vrouwen waarmee ik aan de slag ga. Laat die nieuwe trainee maar snel komen en de klassen overnemen, want ik heb andere dingen te doen. Paya goes in Business!

Heel veel liefs vanuit Maleisië,

Hester

Ps – Grappig om de mensen hier nu te zien rondlopen met hun “nieuwe” kleding en zelfgemaakte tassen etc. 