We zijn er weer :-)! Pffff . . .

Beste allemaal,

Pffff. . . We zijn er weer, letterlijk en figuurlijk. Ik had het vorige week echt even helemaal gehad en voelde me allerminst blij. Ik zou afgelopen weekend met een collega CDO’er een paar dagen naar Singapore gaan, aangezien we een lang weekend vrij hadden in verband met Hari Raya (einde van de maand Ramadan), maar redelijk last minute laat ze me weten de financiën niet rond te kunnen krijgen, en de trip gaat niet door. Voor mij te laat om nog iets anders te regelen, aangezien alles vanwege Hari Raya is volgeboekt en ik bovendien geen internet heb, wat het er uiteraard niet gemakkelijker op maakt.

Qua werk, ervoer ik steeds meer een gevoel van niet wetende hoe verder te moeten en begon ik me steeds meer af te vragen: “What the f**k doe ik hier?”. Ze lijken toch niet op ons te zitten wachten. Ze zijn wel vriendelijk enzo, dat wil zeggen ze zwaaien vriendelijk terug als we langs lopen, maar echt geïnteresseerd lijken ze niet te zijn. Overdag zitten ze zo’n beetje de hele dag buiten op bladeren te kauwen met iets daarin gewikkeld dat smaakt naar een stevige klomp natgemaakte shag dat weer is opgedroogd en keihard is geworden. Nu ben ik over het algemeen niet zo kritisch, maar dit was toch wel ongeveer het goorste dat ik ooit in mijn leven geproefd heb (en ik echt, maar dan ook echt niet weg kon krijgen en stiekem weer terug in mijn hand heb weten te moffelen). ’s Avonds zitten de volwassen op hun verandaatjes en hangen de jongeren rond, al dan niet dronken of lijm snuivend. Maar de wil of noodzaak om iets aan deze levensstijl te veranderen, lijkt er niet te zijn. Of wellicht beter gezegd, ze denken weinig aan hun leven te kunnen veranderen. Hoewel ze dit niet met zoveel woorden zeggen (understatement), lijkt een gevoel van acceptatie te overheersen, een gevoel van dat voor hen geen beter leven is weggelegd. Een antwoord dat een vader onlangs zijn kind gaf dat hem vragend zat aan te kijken of hij naar school mocht, was: “Nee, dat is niet voor ons weggelegd”. Maar hoe tot deze mensen door te dringen als ze niet geloven dat ook voor hen een beter leven is weggelegd, dat ook zij mogelijkheden hebben? Hoe ze naar school te krijgen als ze niet de meerwaarde van onderwijs inzien? En deze zienswijze gaan ze echt niet zomaar even veranderen, wanneer ik als rijke westerling die alle kansen heeft gehad ze even kom vertellen dat het ook anders kan. Hoe contact te maken met deze mensen, hoe tot ze door te dringen, hoe ze anders te laten geloven? En als de volwassenen zichzelf dan hebben opgegeven, hoe er dan voor te zorgen dat ze allerminst hun kinderen een kans willen geven?

Het niet hebben van antwoorden op deze vragen, maakte me moedeloos, een gevoel van niet verder te komen. Tot overmaat van ramp komt daar afgelopen week bij dat mijn trainee het bijltje erbij neergooit, hoewel ik haar daar deels zelf toe gestimuleerd heb. Ze kon totaal haar draai niet vinden (understatement). Een meisje uit Sabah met weinig levenservaring, een schat van een kind, met nadruk op kind. Ik voelde me meer haar moeder dan iemand met wie ik samen een verschil zou kunnen maken hier in Paya Mengkuang. In plaats van samen de bevolking te leren kennen, bleef ze liever thuis, sloot ze zich liever op. Ze voelde zich niet op haar gemak, vertrouwde de mensen niet, sterker nog, was bang om naar buiten te gaan en van haar motivatie om iets voor deze mensen te betekenen, was gaandeweg ook niet veel meer over. Uiteindelijk sloeg daar bovenop de heimwee toe, begon ze haar familie en vrienden steeds meer te missen en was ze halve dagen aan het huilen. Ik keek er tegen op om haar te moeten laten gaan, (in ieder geval voorlopig) alleen verder te moeten, helemaal niemand meer te hebben om mee/tegen te praten en mijn tolk naar de buitenwereld kwijt te zijn, maar anderzijds werd het er samen ook niet gezelliger op (voelde me soms eenzamer met haar, dan ik me wellicht zonder haar zou voelen) en professioneel gezien voegde ze op deze wijze ook niet veel toe.

Kortom, ik had er de afgelopen week echt de pest in: niet wetende hoe verder te moeten, mijn trainee liet het afweten en het lange weekend Singapore waar ik zo naar had uitgekeken, werd door mijn neus geboord. Daar komt nog eens bij dat mijn coördinator redelijk van de aardbodem lijkt te zijn verdwenen en ik me nog meer in mijn sop voel gaar koken.

Die vrijdag besluit ik om hoe dan ook even het dorp uit te vluchten en naar KL te gaan, tegelijk mijn trainee meenemend en haar af te leveren op het hoofdkantoor. Al met al is het een weekend geworden dat me precies gegeven heeft wat ik nodig had. Verschillende centra/collega’s bezocht, op stap geweest, heerlijk gegeten, een nachtelijke boottocht gemaakt over een rivier met aan weerszijden ontelbare vuurvliegjes, even kunnen ontladen, maar vooral ook weer een verfrissende kijk op de zaak gekregen en me volgezogen met opbeurende woorden, praktische tips en ideeën. De avond dat ik weer op de bus stap om terug te keren naar Paya, ervaar ik mixed feelings: enerzijds een gevoel van “Shoot, nu moet ik alleen terug en helemaal alleen verder”, anderzijds ervaar ik opluchting en een golf van nieuwe energie bij me naar binnen stromen. Die nacht kan ik niet slapen . . mijn hoofd zit vol met gedachten en ik loop over van de energie en nieuwe ideeën.

In de week die volgt, krijg ik bezoek van een collega, tevens Chef Kok die ik heb uitgenodigd voor het geven van een Cooking Workshop. Nou niet direct een development activity, maar wel een eerste poging om meer contact te krijgen met de bevolking, ze binnen te krijgen in de school, die ik vanaf deze week niet langer ‘school’ noem, maar naar de buitenwereld heb omgedoopt tot ‘Community Centre’. Nog vol positieve energie, treffen we die dag alle voorbereidingen, maar begin ik me stiekem toch ook af te vragen of er wel mensen zullen komen. Een duivels stemmetje fluistert me in: “Hester, je kunt nu wel zo enthousiast doen, maar het heeft toch geen zin, ze komen toch niet!” Ha! En of ze komen! Hordes!!! Ik ben zo blij als een kind. Dit had ik even nodig! En niet alleen komen ze, nog amper binnen, vragen ze of we vaker workshops gaan geven, waarop uiteraard mijn antwoord is: “Ja hoor, wat voor soort workshops zouden jullie graag willen?” En ik krijg warempel gehoor op mijn vraag: Cooking and crafts. “Goed, doen we!” En vanaf heden, staan workshops steevast op de agenda van Paya :-)! Om vervolgens van hun enthousiasme gelijk maar even gebruik te maken, vraag ik of enkelen van hen er wellicht in geïnteresseerd is om wat bij te verdienen door mij van maaltijden te voorzien. Ik leg ze uit dat ik (nu) alleen ben, geen vervoer heb om boodschappen te doen, geen koelkast heb op dingen in te bewaren, het zat ben om bijna dagelijks rijst met iets uit blik te eten en graag de lokale gerechten meer zou willen ontdekken. Ze keren zich om en beginnen met elkaar te smoezen, ik me afvragende of dit een goed of slecht teken is. Niet veel later, draaien ze zich weer om en één van de vrouwen staat op en zegt: “we stellen voor een schema te maken”. “En zou je de maaltijden thuis willen eten of bij ons willen komen eten?” Ik antwoord uiteraard dat dat laatste mij erg leuk lijkt: me de gelegenheid geeft om hen beter te leren kennen en ze me tegelijkertijd helpen om Bahasa te leren. Maandag as. word ik bij één van de families verwacht :-)! De noodzaak om Bahasa te leren, is zeker nu mijn trainee weg is, nog urgenter geworden, dus ook maar besloten om daar wat vaart achter te zetten en een redelijk goed Engels sprekende, zeer gemotiveerde student gevraagd om mij een aantal uren per week les te gaan geven. Uiteraard ook goed voor haar Engels. Ook daar gaan we maandag mee van start :-)!

Het is nu vrijdagmiddag (rond lunch) en met dat ik dit schrijf, staat er een groepje studenten voor mijn deur: “Teacher, vanavond Movienight of Social Night?” Het doet me goed dat de afwisseling movienight, social night op vrijdagavond inmiddels bij ze is ingeburgerd, maar deze week hebben zij de hele week vakantie en daarmee is ook deze vrijdagavond komen te vervallen. Maar ach, denk ik, waarom niet. En het voelt heerlijk om deze vraag vervolgens positief te kunnen beantwoorden, in plaats van eerst om te kijken naar mijn trainee die mij waarschijnlijk met een blik van ‘nou liever niet’ zou hebben aangekeken. Ik vraag ze vervolgens of zij het dan ook even willen gaan rondbazuinen en enthousiast rennen ze weg :-). Later komen ze terug, ze hadden reeds eerder mijn tekenboek ontdekt en ze vragen heel verlegen of ze die mogen bekijken (na eerst 10 minuten met elkaar overlegd te hebben wie het in het Engels aan mij gaat vragen). Ik antwoord, “tuurlijk, willen jullie ook tekenen?”. Ze zitten nu naast mij, voelen zich op hun gemak en er komen warempel, zonder al te verlegen te zijn, Engelse zinnen uit hun mond. Geweldig . . . . toch klas vandaag :-).

Nog zoveel meer te vertellen, maar dat komt dan wel weer een volgende keer!

Voor nu, een ieder die op vakantie is of gaat. Geniet!!!

Liefs uit Maleisië, Hester