Boleh! Nó problem!

Beste allemaal,

Inmiddels allemaal hersteld van het verlies van Nederland en de overwinning van Duitsland? Helaas heb ik er niet veel van kunnen zien (geen tv), maar de gemiddelde Maleisiër (al hebben ze zelf geen team dat meespeelt) volgt het WK op de voet en her en der op straat hoorde ik net voldoende om op zijn minst te vernemen welk land er door was en wat de uitslag was.

Verder gaat alles goed hier en ik raak steeds meer gewend aan de omstandigheden en de Maleisische cultuur. Een cultuur die over het algemeen positief te noemen is. Dat uit zich onder meer in de antwoorden die je krijgt. Wanneer je iets vraagt, is het antwoord 9 van de 10 keer ‘Boleh’, ofwel ‘Can’. Dat wil zeggen, dat het in theorie absoluut mogelijk is, maar dat je geen enkele garantie hebt of het ook daadwerkelijk gaat gebeuren. De TNT zou hier in Maleisië met zijn slogan ‘Yes, we can’ dan ook geen enkele indruk maken of de bevolking enige vorm van vertrouwen geven. Andere veel voorkomende antwoorden zijn: ‘Yes’ (je krijgt zelden het antwoord ‘Nee’, op welke vraag dan ook), of ‘No problem’. Het meest positieve (lees: ergste) antwoord dat je dus kunt krijgen is: “Yes, can, no problem”. . . grumph. Hoe positiever en overtuigender dus het antwoord, hoe meer reden om aan dat antwoord te twijfelen. Wanneer je bovendien vervolgens doorvraagt: ‘Hoe dan?’ of ‘Wanneer?’, dan is het antwoord in de meeste gevallen “I don’t know”. . . . . dúúús . . .

Maar goed, inmiddels begin ik in ieder geval door te krijgen wanneer ik op een antwoord kan vertrouwen en wanneer het antwoord van weinig betekenis is. Wat overigens niet betekent dat ze niet welwillend zijn hoor (het tegenovergestelde), maar ze weten het gewoon niet, zijn onzeker en/of niet gewend om mee te denken of hun mening te geven en nogal hiërarchisch ingesteld (niet denigrerend bedoeld, maar gewend dat hen verteld wordt wat te doen en hoe het te doen). Ik leef/werk 24/7 samen met mijn trainee (afkomstig van Sabah, Maleisië) en wanneer ik haar om haar mening of input vraag, krijg ik steevast een antwoord in de trant van: “I don’t know”, “what you want”, of “I follow you”. Soms handig, omdat je op die manier geen enkele tegenwerping krijgt en je gewoon je ding kunt doen, maar anderzijds is het natuurlijk erg prettig om met iemand te kunnen sparren, juist omdat zij de cultuur goed kent. Om haar te stimuleren haar mening te geven, geef ik haar tegenwoordig opties: “Wat zou je het liefste willen of wat zou volgens jou het beste werken, dit, dat of dat”? En als ik binnen de opties zelf een duidelijke voorkeur heb, maak ik gewoonweg de overige opties dusdanig onaantrekkelijk, zodat ze als vanzelf mijn voorkeursoptie kiest. Grapje!!! Sinds enkele weken heb ik haar ook zover dat ze zelfstandig les geeft aan de kleintjes. Ze gaf aan wel te willen, maar niet te durven, terwijl ik wist/al lang gezien had dat ze het wel kon. Dus op een dag zei ik tegen haar: “Morgen ga jij de kleintjes lesgeven en ik zal erbij zitten als je dat wilt, zodat ik je kan helpen, mocht je mijn hulp nodig hebben”. Haar antwoord: “ . . . . . oké. . . ”. En ze deed het uitstekend en geeft de kleintjes nu elke dag les.

Daar geniet ik dan enorm van, wanneer het lukt om iemand zo uit zijn verlegen hol te trekken. Neem bijvoorbeeld die jongen uit één van mijn vorige berichten die niet in staat was om überhaupt iets te zeggen en niet verder kwam dan zijn lippen te bewegen, maar inmiddels de training volgt om changemaker te worden. Zo trots op hem en we hebben nu met enige regelmaat contact via facebook/whatsapp over hoe het gaat (al is hij nog steeds erg verlegen en ben ik in zijn ogen één of andere goeroe). Laatst ontving ik een bericht van hem: “Teacher Hester, help! I no can do it”. Ik geef als antwoord: “Je hebt gelijk!”. Hij zegt: “I no good enough”. Ik antwoord: “Je hebt gelijk”. Hij: “I so shy, worse than all other”. Ik antwoord: “Je hebt gelijk”. Dan blijft het een tijdje stil en komt het volgende bericht: “Teacher Hester, why you say all that? I think you suppose me?” Ik schrijf: “Als jij denkt dat je het niet kunt, dat je te verlegen bent en/of niet goed genoeg, dan heb je gelijk!” En na even wachten, schrijf ik: “Maar als je zegt dat je het wel kunt en dat je wel goed genoeg bent, dan heb je ook gelijk!!!”. “De keuze is aan jou”. Na weer even wachten, zijn reactie “u right, thank you teacher. I know you suppose me”.

Een ander leuk verhaal (althans wat voor mij mijn job hier de moeite waard maakt) betreft een jongetje in de avondklas. Min of meer even oud als de rest van zijn klasgenootjes (jaartje of 12), maar absoluut veruit de slechtste van de hele klas. Met als gevolg dat hij vaak wordt uitgelachen, zelf gelukkig wel net zo hard meelacht, maar (daardoor) ook regelmatig niet naar de les komt. Na afloop van een les, praat ik met hem en vraag hem wat hij ervan zou vinden om elke dag een uurtje eerder te komen en in zijn eentje extra les te krijgen. Hij zegt: “boleh”…… Goed, afwachten dus! De volgende dag laat hij een half uur op zich wachten, maar hij komt en ijverig volgt hij de privéles :-)! De dagen daarop blijft hij komen (soms wat te laat, maar hij komt) en ondanks het feit dat wij geen huiswerk geven, omdat de ervaring leert dat dat niet werkt bij deze kinderen, zie/merk ik dat hij thuis de dingen die de vorige dag behandeld zijn, bestudeerd heeft :). Dan op een dag laat hij wel heel erg lang op zich wachten. Ik loop naar buiten en zie hem in de verte tegenover een groepje jongeren staan met zijn schooltas op zijn rug die hij gespannen met zijn handen vasthoudt. Ik roep hem, waarop hij soort van aanstalten maakt om te komen, maar dan hoor ik de jongens dingen tegen hem roepen, hem pesten en uitlachen omdat hij naar school gaat. Ik roep hem van mijn kant ook en tracht hem de school binnen te krijgen. Hij loopt vervolgens mijn kant op, maar na zo’n 20 meter gaat hij weer terug. Na enige tijd geef ik het op en loop weer naar binnen. En als ik al eigenlijk niet meer op hem reken, komt hij binnen :-). Ik probeer hem ervan te overtuigen dat hij zich niks van die jongens aan moet trekken, dat ze gewoon jaloers zijn etc. De dagen daarna komt hij, maar dan plotseling is het stil en de afgelopen week is hij geen enkele keer komen opdagen :-(. Dit weekend gaan mijn trainee en ik de ouders van (allereerst) de studenten bezoeken, om kennis te maken, maar vooral ook om in kaart te brengen wat de behoeften van de mensen in de village zijn. Hopelijk tref ik hem ergens . . .

Maar goed, dit weekend gaan we dus beginnen met inventariseren van behoeften van de inwoners van het dorp. Want naast het binnenhalen van zoveel mogelijk studenten, is mijn taak ook om activiteiten te organiseren ten behoeve van de bevolking. Kijk ernaar uit, maar ik weet ook dat het veel frustraties op gaat leveren. Ze zijn niet gewend, zoals eerder aangegeven, hun mening of behoeften aan te geven, bovendien is mijn Bahasa nog bij lange na niet voldoende om zelf rechtstreeks met hun te communiceren. Mijn trainee (en betreffende student die meegaat naar zijn/haar ouder(s)) staat een zware vertaaltaak te wachten :-).

De movienight, waarover ik vertelde in mijn vorige bericht, was overigens wel én geen succes. Dat wil zeggen: de eerste movienight is letterlijk en figuurlijk in het water gevallen. We hadden alles perfect voorbereid en geregeld (mijn perfectionisme en drang om dingen goed te regelen, wordt hier wel op de proef gesteld) en ruimschoots op tijd zitten mijn trainee en ik te wachten op de hopelijk hordes mensen die gaan komen. Maar dan begint het te regenen. . . . en wanneer het hier regent (veelal snoeihard, maar ook al is het maar een drup) of dreigt te gaan regenen of onweren (al is het op 10 km afstand) dan kan je er donder (leuke woordspeling :)) op zeggen dat (vrijwel) niemand komt. Zwaar teleurgesteld (al vond mijn trainee het vooral erg grappig) kijken we die avond de film met een klein clubje mensen. Twee weken later (afgelopen vrijdag), wagen we opnieuw een poging (dit maal biddend dat het niet gaat regenen of onweren). Aanvang 19:30 uur. Opnieuw zitten mijn trainee en ik hoopvol te wachten. . . kwart voor acht . . . niemand . . . tien voor acht . . . niemand . . . ik loop, al wat teleurgesteld, naar buiten om te kijken of ik toch nog wat mensen zie komen. En mijn hoop wordt werkelijkheid, uit alle hoeken en gaten zie ik drommen mensen komen - opeens allemaal tegelijk :-). En de filmavond wordt een groot succes! “Yes”, denk ik, die filmavond houden we erin!

Nou, tot zover, het is een lang verhaal geworden. . . Nog zoveel meer te vertellen, maar dat komt dan wel een volgende keer. Wens, tot slot, een ieder die (binnenkort) vakantie heeft of op vakantie gaat, een hele fijne vakantie toe en hoor graag hoe het geweest is :)!

Liefs vanuit Maleisië, Hester

Ps - Voor wie mij telefonisch mocht willen bereiken, ik ben gewoon bereikbaar op mijn Nederlandse mobiele nummer (06-58 82 17 57). Bellen vanuit Maleisië naar Nederland is heel erg duur (€3,- p/m) maar ik heb inmiddels begrepen dat bellen vanuit Nederland kan vanaf €0,24 cent p/m door eerst het nummer 0900-5050 269 te draaien/toetsen. Mijn werktelefoonnummer is: 0060 18 90 88 247.