Karma versus toeval :-)!

Beste allemaal,

Op het moment dat ik dit schrijf, davert de tot nu toe hardste onweers- en regenbui over Paya. In aardig wat landen geweest, maar zo zwaar als het hier kan onweren en zo hard als het hier kan regenen, heb ík nog nooit meegemaakt. Maar goed, dat terzijde, want ik heb geweldig nieuws. Te mooi om waar te zijn. Ik kan het zelf nog haast niet geloven, maar ik had mijzelf het ambitieuze doel gesteld om op één of andere manier alle, inmiddels 75, studenten mee te nemen op een excursie naar Kuala Lumpur. Kun je je voorstellen, 75 kinderen die in hun leven nog amper buiten the village geweest zijn, en dan met zijn allen in twee grote bussen naar KL! En dit alles gaat dankzij het feit dat we geen koelkast hebben, correctie ‘hadden’ :-), werkelijkheid worden. Het begon op een morgen dat ik in Temerloh was (eerstvolgende village van enige betekenis 15 km verderop) en ik, ook al was ik daar voor heel andere doeleinden, toch nog even besloot een witgoedzaakje in te lopen om voor de zoveelste keer toch nog even te kijken of ze wellicht niet toch ergens verscholen een tweedehands koelkast hadden staan, op het punt om weggegooid te worden en die ze mij dan voor een luttel bedrag zouden willen verkopen. De meest goedkope kleine tafelmodelkoelkast kost namelijk minimaal RM300 en dat is gelijk aan mijn maandelijkse centrumbudget. Kortom, geen optie. Eenmaal binnen gelopen, kan ik de verscholen koelkast niet vinden, maar iets in mij zei me, vandaag gaat het lukken en ik besloot niet naar huis te gaan voordat mijn missie geslaagd zou zijn. De vrouw in de betreffende winkel wist al snel niet meer wat ze met me aan moest. Ze begreep maar de helft van mijn halfbakken Bahasa (maakt 1/4e), zei dat ze me niet kon helpen, maar ik wilde ook maar niet weg gaan. Ik zei tegen haar: “luister, ik heb een koelkast nodig en jij bent beter thuis in die wereld dan ik. Stuur me alsjeblieft niet naar weer een andere shop waar ze me niet kunnen helpen, ik heb er al zoveel gezien. Je weet vast wel een manier om mij verder te helpen”. In paniek loopt ze op een gegeven moment naar buiten om een vriend aan te klampen, die toevallig voorbij loopt, om haar te komen helpen. En deze toevallig voorbij lopende vriend, blijkt toevallig een Engelse onderwijzer te zijn! Nadat ook hij doorheeft dat ik me niet laat afschepen, stelt hij voor me mee te nemen naar een shop waar ze tweedehands koelkasten verkopen. “Ah, nu komen we ergens”, denk ik. Ik bedank de vrouw en gewillig ga ik met hem mee. De shop blijkt een koelkastreparatieshop te zijn. Met andere woorden, alle koelkasten aldaar hebben ál een eigenaar. Inmiddels is de Engelse leraar ook enthousiast geworden over mijn onmogelijke missie en besluit zijn lunchbreak op te geven en me op sleeptouw te nemen van de ene naar de andere tweedehandskoelkastenshop. Op een gegeven moment komen we bij een zaakje waar ze koelkasten repareren (zónder eigenaar). “Allemaal kapot, zegt de man van de winkel”. Ik zeg: “Kom op, er moet er toch wel éééntje doen. Een beetje maar???!”. En dan gebeurt het! De buurman, een garagehouder, komt binnen gelopen, nieuwsgierig naar wat er aan de hand is. Hij luistert van de zijlijn mee en zegt dan plotseling: “Ik heb boven een koelkast staan die ik niet meer gebruik, je mag hem hebben”. Yessss, denk ik en we gaan met ‘m mee naar boven. En of ‘t een koelkast is!!! Een súpergrote met vriesvak en al! Ik mag ‘m hebben, zomaar, gratis, voor niets! “Hoe ga je ‘m vervoeren, vraagt hij?” Ik zeg: “héy, boleh is hier toch het motto in Maleisië, dus dat regelen we wel”. We slepen het kreng twee trappen naar beneden naar de ernaast gelegen :) koelkastreparatieshop om ‘m na te laten kijken. Kosteloos :-)! Mission completed! Ha! Dan vertelt de beste man dat hij een boardmember van de Temerloh Rotary Club is. Tjakkah!!! Uiteraard vertel ik hem vervolgens alles over Paya, wie ik ben, waarvoor ik werk en welke grootste plannen ik heb. Hij wordt enthousiast en nodigt me uit om nog die aanstaande dinsdag naar de Rotary Club vergadering te komen om een presentatie te geven. Doen we!!! Die dinsdag ben ik aanwezig in de vergadering, geef een presentatie over Paya en probeer hun enthousiasme te winnen voor mijn plan om de studenten van Paya mee te nemen op een trip naar KL. Er volgt een discussie over de noodzaak van een dagje uit ten opzichte van bijvoorbeeld zaken als gezondheid, hygiëne etc. En hoewel ik volledig met hen eens ben dat dit soort zaken belangrijk(er) zijn, ben ik tegelijkertijd van mening dat wanneer je op langere termijn iets in zo’n dorp wilt veranderen, je een cultuuromslag moet bewerkstelligen. Te beginnen bij de jeugd/jong volwassenen en hen in te laten inzien dat ook zij de potentie hebben om zich te ontwikkelen, net als ieder ander kind, en dat ook zij de mogelijkheid hebben zich uit de armoede te werken. Dan volgt de stemming, ik zet mijn pokerface op, maar mijn hart klopt in mijn keel. “Approved, approved, approved”, etc. Allen zeggen ja en ik voel me even de blijste op de wereld. En om het nog mooier te maken, nodigen ze me uit om de volgende vergadering weer te komen en in de tussentijd te inventariseren wat de overige behoeften zijn in the village en wat zij als Rotary Club nog meer voor Paya kunnen doen. Haha, alsof ik dat nog niet weet, maar ik beaam dat te zullen doen en de volgende vergadering er weer bij te zullen zijn! In the aftermeeting wordt mij gevraagd: “hoe kom jij eigenlijk financieel rond daar?” Tevens om het onderwerp salaris te mijden, leg ik ietwat grappig mijn beide handen op mijn hart en zeg: “Ik ben enorm rijk”. Ze beginnen te lachen. Ik leg vervolgens uit dat ik het eigenlijk ook wel meen: “Stel je voor dat jij degene bent die morgen aan 75 Orang-Asli kinderen die vrijwel niets hebben en in hun leven nog amper buiten the village zijn geweest, mag gaan vertellen dat ze op excursie gaan naar KL. Welk salaris kan daar tegenop?”

De volgende dag hobbel ik naar de chief of the village om hem van het één en ander op de hoogte te brengen en om met hem de voornaamste behoeften in the village te inventariseren. Aan het einde van het gesprek, nodig ik hem uit, als zijnde de chief of the village, om mee te gaan op de excursie naar KL. Geheel op de Orang Asli stijl, zegt hij uitermate timide, zonder dat er ook maar een plooi in zijn gezicht verandert: “Boleh”, en knikt langzaam met zijn hoofd. Mmm, denk ik, ik zou wat enthousiaster gereageerd hebben, maar goed. Net weer aangekomen in de school, word ik door mijn coördinator gebeld vanuit KL, die inmiddels al een telefoontje heeft gehad van de chief en via hem het nieuws over de trip vernomen heeft. Haha, de chief vindt het dus toch wel leuk! De volgende dag mag ik het nieuws aan de studenten gaan vertellen. Ze reageren gematigd, kijken me een beetje wazig aan, zo van: “ja, t zal wel” en wellicht mede omdat ze niet zo goed weten wat te verwachten. Inmiddels ben ik bezig de trip wat meer vorm te geven. Het idee is om ‘s morgens vroeg te vertrekken en allereerst een bezoek te brengen aan het SOLS Hoofdkantoor voor een motivational lecture van the manager van ons Youth Development Center (YDC) en om de studenten van het YDC te ontmoeten, studenten die in vergelijkbare omstandigheden zijn opgegroeid maar zichzelf een weg hebben gebaand uit de armoede, zich ontwikkeld hebben tot zelfstandige zelfverzekerde goed Engels sprekende individuen en op weg zijn hun dromen/ambities waar te maken, gevolgd door een lunch aldaar. Daarna is het de bedoeling dat we een rondtour gaan maken door Putrajaya – the governmental capital van Maleisië. Vervolgens door naar het KLCC parc, gelegen aan de voet en met uitzicht op de Twin Towers, voor een dinner/picnic in het park en tot slot, de finishing touch, een bezoek aan de Twin Towers (at night, wanneer ze toch het mooist zijn). Klinkt goed toch?!!!

Vertellende over deze trip, sla ik eigenlijk een heleboel over, want er zijn nog zoveel andere dingen gebeurd en/of die op stapel staan. Zo hebben we onder meer een cooking workshop in Paya gehad met een echte TV celebrity Chef! Een toevallige kennis van een collega CDO’er. Het was een bijzonder evenement, zowel ten aanzien van de dag zelf als qua voorbereidingen. Iedereen droeg een steentje bij: de mannen in the village hebben nog even de boel rondom de Balai Raya (community centre) weer netjes gemaakt (gras gemaaid etc.) en een tent opgebouwd, de vrouwen hebben de hele week gewerkt aan het maken van local crafts (headbands voor de aanwezigen en gifts for the Chef), de oudere studenten hadden een welkom dans ingestudeerd en the kids bliezen op de dag zelf de ballonnen op, hielpen de boel versieren, deelden de bordjes uit etc. Ook de Chef heeft enorm genoten en was emotioneel geraakt door alles wat we voor haar georganiseerd hadden. Ze had tevens een enorme lading tweedehands kleding meegenomen die nu bovenop de lading ligt die we inmiddels zelf ook weer hadden ingezameld. We hebben nu echt hééél veel. Ik praat steeds over we, omdat ik inmiddels ook weer een trainee heb, Maria. Erg blij met haar! Meisje dat zelf is opgegroeid in een Orang Asli village in Maleisië. Enerzijds moet ze nog veel leren, maar ze wil erg graag, is erg actief, kan lekker zelfstandig werken en ze heeft inmiddels al twee van mijn klassen overgenomen, wat ik niet geheel vervelend vind. We zijn een goed een team! Vorig weekend hebben we een paintshop bereid gevonden om verf aan ons te verkopen voor een wel heel schappelijke prijs (bijna voor niks). De verloren uurtjes (haha) zijn we nu druk aan de schilder en maken we buiten onder meer verschillende games, zoals Twister en een volleybal/badminton-veld. Tot slot heb ik gisteren bij de schoenreparatieshop waar ik regelmatig schoenen van studenten (inmiddels gratis :)) laat repareren, een man ontmoet, werkzaam bij de bibliotheek in Temerloh die graag verder met mij wil praten over wat de bibliotheek van Temerloh voor Paya kan doen. Wordt vervolgd!

Wat een prachtige job heb ik hè?! Ik ben niet gelovig als zodanig, maar als er een God bestaat, is hij ons goed gezind. Ik geloof wel in Karma, dat zich op dit moment op alle fronten aan het bewijzen is en ik soms bijna door mijn aderen kan voelen stromen.

Mááár, laten we alles niet te mooi maken en mooier dan het is. Professioneel gaat alles goed/uitstekend! Privé vind ik het soms zwaar en/of zwaarder worden. Het slapen op een dun matras op de grond, begint me op te breken, ons toilet is opnieuw verstopt (donderwolk), wat toiletteren en douchen bijna onmogelijk maakt. Ik ben helemaal klaar met de insecten: mieren (in alle soorten en maten, pijn en jeuk veroorzakende categorieën en hoe afgeschermd ook, toch al ons eten weten binnen te dringen), lizzards die overal, maar dan ook echt overal schijten, muggen die gewoonweg irritant zijn, spinnen die ik gewoon creepy vind (vooral die die kunnen springen), bed bugs die slapen onmogelijk maken (ik hááát bed bugs), het orkest van kikkers ‘s nachts die tevens de slaap beïnvloeden, maar waar je gaandeweg wel wat aan gewend raakt, vleermuizen die me nog steeds de stuipen op het lijf jagen, vlooien van de kat (eigen schuld) die we inmiddels hebben, etc., of eigenlijk was t dat wel. Mijn (niet geheel baanbrekende) conclusie is als volgt: You don’t have to live as a poor, to help the poor! Een dokter is toch ook niet ziek, om zieken te kunnen helpen. En laat ik het voorbeeld van de begrafenisondernemer maar helemaal niet aanhalen. Haha. Lol :-). Kortom, tijd voor verandering en tijd om een balletje op te gaan gooien binnen de organisatie. Überhaupt wil ik over enige tijd weten of er mogelijkheden voor mij zijn om binnen de organisatie te kunnen blijven werken en/of dat ik verder om me heen moet gaan kijken. Mezelf weer een baan in Nederland aanmeten, valt buiten de spanwijdte ;-).

Overigens kijk ik er wel erg naar uit om weer even terug te zijn in Nederland. Even te kunnen vertoeven in mijn eigen huisje, te slapen in mijn eigen bedje, rond te zwalken in Voorburg, visje te halen bij de visboer, biertje bij Dennis en iedereen weer even te kunnen zien . . . . , snif. En dan voelt 6 maanden nog hééél ver weg . . . ! Anderzijds zijn de afgelopen 6 maanden ook voorbij gevlogen. Dusse, ik zou zeggen, ik zie jullie snel weer!!!

Liefs van mij, Hester

Ps – nog één grappig verhaaltje. Kinderen zijn hier redelijk fan van helden als Superman en Spiderman. En laat mijn achternaam nu toevallig Sanderman zijn (uiteraard op zijn Engels uitgesproken) – Ghighi! Onlangs vroeg ik de kinderen (naar de bekende weg): “Kennen jullie Superman?” en uiteraard werd daar volmondig “jaaaa” op geantwoord. Ik schreef de naam op het bord en vroeg vervolgens: “Kennen jullie ook Spiderman?”, opnieuw “jaaaa” en schreef ook deze naam op het bord. En tot slot (je voelt ‘m al aankomen): “Kennen jullie ook Sanderman”, . . . stilte . . . . Geweldige reactie toen ik ook deze naam aan het rijtje op het bord toevoegde en ze vertelde dat dat mijn achternaam was :-)! Kon het natuurlijk niet laten er nog even aan toe te voegen dat ik ook speciale krachten heb ;-), maar dat ik die nog even niet wil onthullen. Haha! Lol!