Een eerste bericht uit Kathmandu :-)

Beste allemaal,

Julie hebben even moeten wachten op een eerste bericht van mij, maar ik ben vanaf het moment van aankomst erg druk geweest. Zaterdagmiddag, nu 3 weken geleden, om 5 uur ‘s middags aangekomen en twee uur later zat ik op een feestje van Tear Fund, om vervolgens de volgende dag te mogen beginnen met werken. We maken lange dagen van 8 uur ‘s morgens tot soms ook weer 8 uur ‘s avonds, maar het werk bevalt me erg goed en ik doe het met heel veel plezier (dus ook een beetje eigen schuld). Het geeft toegegeven een kick om (mede-)verantwoordelijk te mogen zijn voor de logistiek van duizenden kilo’s aan goederen naar (afgelegen) getroffen gebieden met grote UN helicopters, vrachtwagens (en porters). Ik werk met een fantastisch team van internationals en locals en het werk geeft me veel voldoening, maar soms vind ik het emotioneel ook wel zwaar. Blij mijn steentje te mogen bijdragen en dankbaar dat ik dit werk mag doen, maar de armoede die ik hier om me heen zie en de schade die de aardbeving heeft aangericht, gaat je niet in de koude kleren zitten. Enkele dagen na mijn aankomst een nabeving (4.3 op de schaal van Richter) meegemaakt, wat buiten aardig wat reactie veroorzaakte. Een bijzondere ervaring om zoiets voor het eerst mee te maken en het deed me enigszins beseffen wat voor emotioneel drama zich hier heeft afgespeeld.

De armoede en de gevolgen van de aardbeving staan in schril contrast met de pracht van het land. Dit schrijvende, zittende op mijn bedje in ons huis in Kathmanda, kijk ik naar buiten naar de prachtige bergen waar Kathmandu door omgeven wordt. Alles is prachtig groen, met mooie rijstterrassen waar ze in Bali nog een puntje aan kunnen zuigen. De mensen zijn erg vriendelijk en de cultuur heeft veel weg van een combinatie van India en Peru. Kathmandu is een grote stad, met veel onverharde wegen wat erg veel opstuivend zand veroorzaakt. Het verkeer is één groot drama. Verkeersregels kennen ze hier nauwelijks en ik val echt van de ene verbazing in de andere. Claxoneren is hier ieders hobby en geen heeft besef dat het ze echt geen centimeter verder helpt. Overigens is het bij lange na nog niet zo erg als in grote steden als Bangkok of Mumbai. Het heeft ergens nog iets lieflijks: honderden kleine witte taxi-autootjes, zwaar overladen kleurrijke trucks, tuk tuks and rickshaws.

De Nepalse bevolking is erg vriendelijk. Hinduisme is de staatsgodsdienst, zo’n 80% van de bevolking is Hindu. Daarnaast is zo’n 10% Buddhist (al zijn veel Hindu’s tevens Buddhist) en het overige deel is Moslim. Er wonen zo’n 26,5 miljoen mensen in Nepal, waarvan bijna een miljoen in Kathmandu. Het land kent erg veel armoede. Volgens het ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties leeft in Nepal 30,9% van de bevolking onder de armoedegrens. De levensverwachting van de mensen ligt op zo’n 65 jaar voor de mannen en voor de vrouwen iets hoger. Mensen overlijden als gevolg van een breed scala aan (niet overdraagbare) ziektes als hart-, vaat- en longziektes. Bijna de helft van de bevolking kan niet lezen of schrijven.

Zo, dat was het even in vogelvlucht :-), maar het gaat goed met mij . Ik hoop met jullie ook?! Bijgevoegd nog wat foto’s, genomen tijdens mijn eerste distributie (World Food Program magazijn waar een deel van onze goederen liggen opgeslagen op zo’n drie uur afstand van ons huis) en foto’s genomen onderweg die een fractie laten zien van de schade veroorzaakt door de aardbeving én een foto van de prachtige rijstterrassen.

Heel veel liefs van mij,

Hester

Ps – Dank voor al jullie verjaardagsfelicitaties via Skype, Facebook en Whatsapp. Beetje jammer dat t internet gisteren grootendeels plat lag en ik vandaag pas alles ontving, maar daarentegen wel voor een aangename after-birthday heeft gezorgd :-)!

Pps– Mijn whatsappnummer is nog hetzelfde als in Malaysia (tel: +60 11 27 28 28 01).