Nepal, een land naar mijn hart

Beste allemaal,

Ik hoop dat alles goed met jullie gaat?! Met mij gaat het uitstekend, geniet nog steeds van Nepal, de (soms adembenemende) natuur, de oh zo vriendelijke mensen, het team van nationals en internationals waarmee ik werk en mijn baan als logistiek manager. En wat betreft dat laatste: wie had ooit gedacht dat ik nog eens in de logistiek terecht zou komen! Mocht mijn vader van boven meekijken, dan zal ‘m dat niet onbehagen, denk ik. En logistiek is hier met regelmaat best een uitdaging . . . !

. . . Vorige week zondag, 20 September werd na meer dan een halve eeuw politieke strubbelingen en militair ingrijpen, een nieuwe Nepalese wet/constitutie van kracht. En hoewel er nog veel kritiek is op verschillende onderdelen, zoals gelijkheid ten aanzien van vrouwen en minderheden, is er de hoop onder de bevolking dat de nieuwe wetgeving voor meer stabiliteit en rust in t land zorgt. Wat een dag van festiviteiten zou moeten zijn, wordt in de ban gesmoord door een kleine (maar extreme) minderheid die fel tegen de nieuwe regering/constitutie is. De avond voorafgaand wordt door deze oppositie een Bandh (strike) afgeroepen. Een Bandh vindt gemiddeld eens per twee a drie weken plaatst en houdt in dat er die dag geen verkeer op de wegen is toegestaan. Ga je toch de weg op, dan loop je het risico bekogeld te worden, dat je auto in de fik gezet wordt of erger. Bandh’s zijn meestal van kracht vanaf 6 uur ‘s ochtends tot 6 uur ‘s avonds. Een prettige bijkomstigheid, omdat ik die dag rond 6 uur had willen vertrekken met één van onze auto’s naar één van onze magazijnen op 3 uur afstand van ons huis, om aldaar zorg te dragen voor vluchttransporten van goederen naar 3 van onze VDCs (village development communities) én tevens zelf mee af te reizen naar één van de villages t.b.v. de distributie aldaar. Om niet alles te hoeven cancellen, besluit ik om de volgende ochtend in het pikkedonker op te staan met als doel om voor zessen Kathmandu uit te zijn (daarbuiten zijn de maatregelen minder van kracht). Om 4:30 uur loop ik onder begeleiding van onze guard naar een plek waar ik heb afgesproken om te worden opgepikt door een medewerker van MAF (Humanitarian Air Service die die dag onze transporten verzorgt). Ik word een beetje overmand door een gevoel alsof ik een film beland ben, zo lopende in het hulst van de nacht, de serene stilte die er heerst op straat in een grote stad als Kathmandu (omdat het verkeer al grootendeels platligt) en de dag die voor ogen staat, waarbij niet te voorspellen valt of het een dag van vreugde of ongeregeldheden gaat worden.

Aangekomen bij de afspreekplek heeft MAF de eigen companycar ingeruild voor een klein wit huurautootje met een groene nummerplaat, zodat het lijkt alsof we toeristen zijn (toeristen zijn de enige die tijdens Bandh’s wel op de weg zijn toegestaan). Het is weliswaar nog ruim voor zessen, maar het in acht nemen van wat extra voorzichtigheid kan geen kwaad. Bijna aangekomen op het vliegveld, zien we in de verte een controle post opdoemen, maar met onze blanke toeristenhoofden en ons gehuurde autootje, worden we zonder te worden aangehouden, doorgelaten. Pfff. Aangekomen op het vliegveld word ik in een busje gezet en gereden naar een verderop gelegen landingsbaan waar de verschillende helicopters van MAF en UNHAS te wachten staan. En dan gaat t avontuur beginnen en vergeet ik volledig alles wat te maken heeft met Bandh’s of constituties, want voor t eerst stap ik die dag aan boord van een helicopter. Een adembenemende tocht die ten volle de pracht van Nepal laat zien. De rest van de dag verloopt voorspoedig. Het weer zit mee en nog voor de lunch zijn alle vluchten een feit. Ik hop zelf op de laatste en wordt afgezet in de VDC genaamd Selangkatti. De ontvangst is overweldigend. De mensen zijn zo ontzettend dankbaar en zo ontzettend blij met de hulp en goederen die ze krijgen (materialen voor sloop en opbouw van huizen). De blijdschap raakt me emotioneel. Velen gaan gelijk aan de slag en het is prachtig om te zien hoe het de motivatie en de energie van de mensen beïnvloedt, en hoe het voor cohesie onder de bewoners zorgt. Ik voel me ook klein worden, want hoe prachtig ook dat we dit voor de mensen mogen doen, het is zo’n klein gebaar in verhouding met de hoeveelheid werk die nog verricht moet worden om het dorp weer op te bouwen. Ik blijf tot de volgende dag in het dorp: we verzorgen de distributie, ik speel voetbal met de kinderen, breng een bezoek aan de school (of wat er nog van over is) en maak kennis met vele mensen. De volgende ochtend worden we overladen met Khata’s (Buddhistische traditionele ceremoniele sjaals, waarmee ze onder meer hun dankbaarheid tonen). Mij wordt verteld dat sommige mensen van heinde en verre zijn gekomen en uren gewandeld hebben om dit gebaar te mogen maken. Kippevel. In de loop van de tweede dag worden we weer opgehaald door de helicopter en veilig in Kathmandu gedropt. De dag van de constitutie/Bandh lijkt zonder al te veel ongeregeldheden verlopen te zijn.

Het is nu een week later en terwijl ik dit schrijf, komt een medewerker uit mijn team binnen om ons te informeren over het feit dat de regering met ingang van direct een maatregel heeft afgeroepen ter beperking van het verkeer. Never a dull moment. De oorzaak is echter een andere. Al maanden is er in Nepal een tekort aan benzine, diesel, gas en kerosine. Al deze producten worden ingevoerd uit India omdat Nepal zelf dergelijk grondstoffen niet heeft. De Nepalese Oliemaatschappij heeft een grote schuld bij de Indiase leverancier, te weten 20 miljoen euro. De schuld zorgt er voor dat India mondjesmaat benzine en diesel aan Nepal levert, waardoor er enorme rijen voor de pompen staan (en dan bedoel ik ook enorm!). De maatregel blijkt in te houden dat op even dagen, uitsluitend verkeer met even nummerplaten de weg op mag en op oneven dagen, verkeer met oneven nummerplaten. Pfff, lekker weer, omdat we ook morgen weer aardig wat transport (zowel van goederen als veldwerkers) op de agenda hebben staan en dus ook nu weer de hele logistieke planning heerlijk overhoop gehaald wordt. En een geluk bij een ongeluk ook nog, dat onze eigen drie chauffeurs allen een even nummerplaat hebben. Morgen is het een oneven dag op de Nepalese kalender :(.

En als we dan toch bezig zijn, nog een laatste issue waar we momenteel mee te kampen hebben, is dat we al weken wachten op zo’ n 7000 dekens die we ingekocht hebben in India. Een Nepalese groep die fel tegen de nieuwe constitutie is, blokkeert al weken één van de vier grensovergangen en tevens voornaamste overgang van voedsel- en olie-import. Als gevolg van clashes tussen de protesterende en de politie aldaar, zijn al meer dan 40 mensen om het leven gekomen. India heeft inmiddels de grenstoegang volledig afgesloten. Allen die wachten voor de douane (inclusief onze trucks) staan muurvast in de steeds langer wordende rijen. Triest, aangezien de winter in aankomst is en veel mensen in de hoger gelegen getroffen gebieden met smart zitten te wachten op dekens om de kouder wordende nachten door te komen.

Tot zover even een inkijkje in de perikelen van Nepal en de uitdagingen waar ik dagelijks in de logistiek mee te maken heb! Kortom, ik verveel me niet :)! Maar ondanks de politieke strubbelingen en de gevolgen van dien, haal ik nog steeds veel voldoening uit mijn werk en is Nepal met de pracht van het land, de cultuur en de vriendelijke mensen, een land naar mijn hart.

Heel veel liefs van mij!

Hester

Ps – Ik ben mijn prive telefoon weer eens kwijt geraakt. Dus mocht je mij onlangs ge-whatsappt hebben en geen reactie ontvangen hebben, dan is dat dus niet persoonlijk bedoeld. Ik heb nog even geen nwe telefoon, maar ben via e-mail en FB goed bereikbaar.